شرکت ساعت بین المللی (International Watch Co) که همچنین به نام IWC آن را می شناسیم، یک شرکت سازنده ساعت های سوئیسی لوکس بوده که در شاف هاوزن سوئیس واقع شده و توسط ساعت ساز آمریکایی به نام فلورانس آریوستو جونز در سال ۱۸۶۸ تأسیس شده است.
IWC به دلیل این که تنها کارخانه عمده ساعت سازی واقع شده در شرق سوئیس می باشد، بسیار قابل توجه است. اصطلاحات خاص IWC آلمانی می باشد.
در سال ۱۸۶۸ یک مهندس و ساعت ساز آمریکایی به نام فلورانس آریوستو جونز (Florentine Ariosto Jones) شرکت IWC را با هدف ترکیب تکنولوژی ساخت از سوئیس به همراه تکنولوژی مهندسی مدرن از آمریکا جهت تولید موتور ساعت و قطعات یدکی آن برای نیاز بازار آمریکا تأسیس نمود. در آن زمان دستمزد در سوئیس نسبتاً کم بود، هرچند که ساخت ماهرانه ساعت، عمدتاً توسط مردم در خانه هایشان انجام می شد. بنابراین جونز با مخالفت مردم فرانسوی زبان سوئیس شد، زیرا آن ها می ترسیدند که با احداث کارخانه توسط وی در آن جا، دیگر نتوانند در خانه هایشان کار کنند و شغلشان را از دست بدهند.
Florentine Ariosto Jones
در سال ۱۸۵۰ شهر شاف هاوزن در معرض خطر عقب افتادگی ازعصر صنعتی بود. در همین مرحله از تاریخ شاف هاوزن، صنعت گر و تولید کننده ساعت، یوهان هاینریش موزر (Johann Heinrich Moser) اولین نیروگاه برقی آبی شاف هاوزن را ساخت و با این اقدام سنگ بنای آینده صنعتی این منطقه گذاشته شد. وی احتمالاً آریوستو جونز را در Le Locle ملاقات کرده و به برنامه های او ابراز علاقه مندی کرد. آن ها طرح احداث تنها کارخانه تولید ساعت در شمال شرقی سوئیس را پایه ریزی کردند.
Johann Heinrich Moser
در سال ۱۸۶۹، جونز اولین محل کارخانه خود که در یک ساختمان صنعتی متعلق به موزر بود را از وی اجاره کرد. این ساختمان در Rheinstrasse واقع شده بود. دیری نگذشت که جونز مجبور به اجاره اتاق های بیشتر در Oberhaus شد. Oberhaus یکی از قدیمی ترین ساختمان ها در Schaffhausen بود. در سال ۱۸۷۴، برنامه ریزی برای ساخت یک کارخانه جدید در محلی که از شرکت برقی آبی موزر خریداری شده بود، انجام گرفت. جایی که مستقیماً همجوار سواحل راین بوده و Baumgarten نام داشت. سفارش طراحی و ساخت کارخانه به آرشیتکست خبره شاف هاوزن، G. Meyer won داده شد. یک سال بعد در بهار ۱۸۷۵، کار ساخت و ساز به پایان رسید.در ابتدا ۱۹۶ نفر در یک کارخانه ای با سالن ۴۵ متری کار می کردند که این مکان می توانست تا حدود ۳۰۰ محل کار در خود جای دهد.
در سال ۱۸۸۰، Johann Rauschenbach-Vogel شرکت Internationale Uhrenfabrik (که بعد ها IWC نامیده شد) را خرید و این برند حدود ۴ نسل در اختیار این خانواده بود. وی تنها ۱ سال پس از فروش در گدشت و اداره شرکت به دست پسرش Johannes Rauschenbach-Schenk وقتی که تنها ۲۵ سال داشت افتاد. وی به خوبی از عهده این کار بر آمد تا این که در سال ۱۹۰۵ در گذشت. شخص دیگری که نقش مهمی را در پیشرفت و موفقیت شرکت بازی کرده، Urs Haenggi از Nunningen ایالت Solothurn بوده است. وی که در سال ۱۸۸۳ به IWC پیوسته بود، به بیزینس ساعت در فرانسه و بخش فرانسوی زبان سوئیس رو کرده بود و ۵۲ سال در آن شرکت ماند. مسئولیتش در کارخانه، عملیات و اجرا و دستیاب به مشتریان جدید بود.
پس از مرگ J. Rauschenbach-Schenk در سال ۱۹۰۵، همسرش و ۲ دخترش به همراه همسرانشان، ارنست یاکوب ( Ernst Jakob Homberger ) و کارل گوستاو یونگ ( Carl Gustav Jung ) اداره امور شرکت را به عهده گرفتند. پس از آن نام شرکت Uhrenfabrik von J. Rauschenbach’s Erben شد.
Ernst Jakob Homberger پس از مرگ پدر زنش، نفوذ قابل توجهی روی شرکت های ساعت سازی شاف هاوزن پیدا کرد و آن ها را در یکی از آشفته ترین دوره های تاریخ اروپا به خوبی هدایت کرد.
Hans Ernst Homberger سومین و آخرین وارث خانواده Rauschenbach در سال ۱۹۵۵ اداره امور را به دست گرفت. ۲ سال بعد او قسمت جدیدی به کارخانه اضافه کرد و همچنین صنوق بازنشستگی برای کارکنان شرکت ایجاد کرد. Hans ماشین آلات جدید مطابق با آخرین تکنولوژی روز را برای شرکت خریداری نمود و در سال ۱۹۸۶ در حالی که ۷۷ ساله بود درگذشت.
Ernst Jakob Homberger
تکنسین Johann Vogel نقش مهمی به عنوان مدیر فنی در شرکت داشته است. وی کالیبر های IWC را تا سال ۱۹۱۹ طراحی کرده است.
در سال ۱۸۸۵ اولین ساعت دیجیتالی IWC که حق ثبت اختراع آن برای یک اتریشی به نام Pallweber بود را تولید کرد. این یک طرح ساده بود که نتوانست جایگزین نشاندهنده های آنالوگ شود.
در سال ۱۸۸۸ صنعت برق وارد کارخانه های ساعت گردید. طی چند سال اول از برق فقط برای روشنایی و آب کاری طلای قطعات موتور استفاده می شد. ولی مدت کوتاهی قبل از آغاز قرن جدید، ماشین آلات کارخانه نیز از نیروی برق بهره مند گردیدند.
در این دوره، E.J. Homberger خودش را وقف راه اندازی نهاد های اجتماعی اختصاص داده است. او محله های زندگی برای کارکنان کارخانه را ساخت و توسعه داد، همچنین صصندوق سرمایه ای برای زنان بیوه و یتیمان ایجاد کرد. در سال ۱۹۲۹، این صندوق بنیاد J.Rauschenbach نامیده شد و در سال ۱۹۴۹، او بنیاد رفاه شرکت ساعت را تأسیس نمود.
در یکم آوریل ۱۹۴۴، بر اساس یک اشتباه، شاف هاوزن توسط نیروی هوایی آمریکا بمباران گردید. کارخانه ساعت توسط یک بمب مخروب مورد اصابت واقع شد.
بعد از جنگ جهانی دوم، IWC مجبور شد توجه اصلیش را تغییر دهد. شرق اروپا کلاً سقوط کرده و اقتصاد آلمان نیز وضع وخیمی داشت. در نتیجه ارتباطات با کشور های دیگر اروپا، آمریکا، استرالیا و خاور دور احیا شده و تشدید گردید. در اواسط قرن، IWC کالیبر مشهور خود یعنی “Caliber 89” را معرفی کرد. این موتور مکانیکی، نیروی محرکه برای مدل های IWC از سال ۱۹۴۰ تا اویل ۱۹۹۰ به شمار می رفت.
صنعت ساعت سوئیس در دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی دستخوش یک سری تغیییرات تکنولوژیکی بوده است. این تغییرات شامل استفاده از باتری های الکتریکی کوچک به عنوان منبع تغذیه انرژی برای ساعت های مچی و در نهایت تکنولوژی ناموفق بالانس کنترل کننده الکترونیکی بود. Uhrenfabrik H. E. Homberger یکی از بنیانگداران و سهامدار مرکز Électronique Horloger (CEH) در نوشاتل بود و از نظر سرمایه گذاری مالی در توسعه موتورهای ساعت کوارتز Beta 21 درگیر بود.
سال ۱۹۷۳ موفق ترین سال برای IWC بعد از جنگ جهانی بود.
افزایش فاجعه بار قیمت طلا در سال ۱۹۷۴ عواقب وخیمی برای صادرات ساعت داشت. بین سال های ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۴ قیمت طلا از ۴,۸۵۰ به ۱۸,۰۰۰ فرانک افزایش یافته و ارزش دلار آمریکا نیز در برابر ارز سوئیس تا ۴۰% کاهش یافت. در نتیجه قیمت صادرات ساعت تا ۲۵۰% افزایش یافت. در همین زمان بود که ژاپن با ساعت های کوارتز ارزان قیمت خود بازار ساعت را تسخیر نمود. حال تغییر سیاستی لازم بود که ساعت ساز های سوئیسی بایستی انجام می دادند. بالطبع IWC نیز تحت مدیریت وقت خود یعنی Otto Heller برای روی پا ماندن خطی از تولید ساعت های جیبی با کیفیت بالا و جدا از ساعت های مچی خود راه اندازی کرد و همکاری نزدیکی را با Ferdinand A. Porsche به عنوان یک طراح خارجی آغاز نمود. علاوه بر این در سال ۱۹۷۸، IWC در تکنواوژی های ساعت سازی مدرن بویژه اولین ساعت با بند تیتانیومی پیش قدم گردید. IWC برای پیشبرد طرح های خود نیاز به سطح بالایی از سرمایه گذاری داشت. بنابراین با کمک Swiss Banking Corporation، شرکتی که با VDO Adolf Schindling AG, در تماس بود و وی علاقه بیش از حدی به IWC داشت توانست در سال ۱۹۷۸ این مشکل را برطرف کند.
Ferdinand A. Porsche
در سال ۱۹۹۱، مدیر IWC گروه LMH که دفتر مرکزی آن در Schaffhausen بود را تأسیس نمود. این گروه ۱۴۴۰ پرسنل داشته و ۱۰۰% سهام IWC، ۶۰% سهام Jaeger-LeCoultre و ۹۰% ساعت سازی A. Lange & Söhne را داشت.
در سال ۲۰۰۰، LMH توسط Richemont تصاحب شد. با این وجود Richemont تضمین کرد که IWC همچنان توسط مدیران گروه LMH اداره شود.
برای اطلاعات بیشتر از وبسایت آی دبلیو سی دیدن فرمائید.
